Ben ik, de ik die dit schrijft, de Hans die gevormd is door het verleden? Of ben ik de Hans die ik in gedachten wil zijn en wil worden? Ben ik gevangen door het verleden of word ik gegijzeld door een toekomstig beeld dat ik van mezelf heb?
'There is a third way'. Het is een eenvoudige en krachtige zin die ik al verschillende meesters heb horen zeggen. Een zin die rust en acceptatie brengt. There is a third way...
De derde weg is een pad geen plaats
Ik ben noch het ene noch het andere. Ik ben er tussenin, op pad. Het lijkt een eenvoudige waarheid, maar de dagdagelijkse realiteit tracht me toch elke keer weer naar een van de twee extremen te lokken. En die extremen zijn, voor wat ik ervaar tot hiertoe, niet met het hier en nu verbonden.
Wanneer ik tijdens de dag plots heftiger reageer dan ik (achteraf) nodig vind, voel ik me gevangen door mijn verleden, mijn opvoeding en de trauma's die ik ervaarde. Ik verbind mijn gedrag met automatische reflexen, aangeleerde overtuigingen en een voorkeur aan het onderdrukken van emoties. Ik reageer vanuit een 'weten'. Een onbewust 'weten' en een aangeleerd weten, maar het blijft een herbeleving van het verleden. Het is een frustrerende loop waar ik nog steeds neig in vast geraken.
Wanneer ik dan anderzijds weet wie ik wil zijn, hoe ik me wil gedragen in de toekomst en dat moet zijn, moet oefenen, moet leven,... dan gijzelt de toekomst me. En heb ik weer geen vrijheid. Ik maak geen keuze in het moment. Ik bepaal op voorhand wat mijn reacties zullen zijn. Ik weet hoe het moet...
Maar hoe voelt het in je lichaam op het moment dat de gebeurtenis zich voordoet? Wat toont er zich dan? En kan je dat ook omarmen?
handelen naar je waarden is een keuze
Ik had recent een heerlijk gesprek met een man over integriteit en betrouwbaarheid. En hoe dat een mannelijke eigenschap is waar de maatschappij van verwacht dat we ze belichamen. We worstelden beide hiermee. We willen uiteraard deze waarden belichamen, we kunnen het voelen en verlangen, maar we willen ze belichamen vanuit een keuze. Een échte keuze. Niet vanuit een moeten. Niet vanuit een keurslijf. Niet vanuit een eenzijdig perspectief.
Ik kan kiezen om betrouwbaar te zijn, ik kan kiezen om integer te zijn. Als het een moeten is, zijn mijn handelingen voor mezelf en de ander uiteraard waardevol, en tegelijk ontdaan van zinvolheid.
Wat ik de afgelopen maanden helemaal mocht ervaren is hoe lastig het is om echt in die keuze te gaan staan. Het impliceert namelijk dat ik voor mezelf kan accepteren dat ik ook onbetrouwbaar ben. Dat ik kan kiezen om onbetrouwbaar te zijn, en dat aspect van mezelf ook kan omarmen. Zonder schuld of schaamte. Op die manier krijgen mijn handelingen ook echt weer zin.
Ik weet het niet
De lastige implicatie hiervan is dat je jezelf steeds meer hoort zeggen 'ik weet het niet'.
Wat is jou mening over het Corona beleid van de overheid?
Wat moet er gebeuren met Poetin?
Wil je een vaste relatie met 1 persoon tot het einde van je leven?
Wat zou je doen als je naasten bedreigd worden?
Wat doe je als je terminaal ziek bent?
Wat zou je doen als je plots arm/rijk bent?
Hoe ziet jou leven er binnen 3, 5, 10 jaar uit?
...
Ik weet het oprecht niet. Ik kan uiteraard antwoorden verzinnen op al deze vragen, mijn brein heeft er ook soms echt lol mee. Maar als ik echt diep in mezelf kijk, weet ik het niet. En dat is de plek waar ik steeds beter leer om rust in te vinden. Het is de enige plek waar ik vrijheid kan ervaren en ik mezelf kan ervaren in het hier en nu.
Anderen willen weten wat je weet
Op die plek zijn is taai. Heel taai. Omdat anderen je een positie toekennen op basis van wat jij weet. Het niet weten maakt hen eerder rusteloos. Want ze weten niet goed wat ze met je aan moeten. Welke beslissingen je gaat nemen. Hun eigen gevoel van controle gaat aan het wankelen. En daarmee ook hun gevoel van veiligheid. (Het willen weten is een handig afleidingsmanoeuvre om niet echt helemaal samen in verbinding te gaan en te voelen wie je bent, maar dat is een hele aparte blog :))
Het is een lastig onderwerp op dit punt, want je vraagt je nu waarschijnlijk af of ik dan ook omarm dat ik kan moorden, geweld plegen, etc...
Het antwoord is 'ja'. Ik omarm dat ik het kan. Dat het deel van me is. Dit écht omarmen kon ik alleen door een set van principes te vinden voor mezelf. Het zijn principes die een veruitwendiging zijn van diepe ervaringen, waardoor ik er ook echt in kan geloven.
Dus als je wil weten wat ik geloof, hier is het, samengevat in 4 punten:
We zijn allemaal dezelfde poëzie, maar wel een ander vers
Het leven is een dans, niet een optreden
Geloof in liefde zoals je in zwaartekracht gelooft, altijd
Intimiteit groeit eerder door te zijn dan door te doen
Deze principes (waar ik in geloof) helpen me in het hier en nu de keuzes te maken die bij me (en het moment waarin ik me bevind) horen, ik kan ze voelen. Het is een blauwdruk die in mijn lichaam zit. Het is niet een weten maar een voelen.
Daarom blijf ik het werk doen (lichaamswerk, massage, ademwerk, archetypewerk,rituelen,...) om mezelf de ervaringen te gunnen waardoor ik voel wat juist is. Mijn lichaam als kompas voor het hier en nu.
Er is nog veel van het pad af te leggen, dat voel ik ook. Maar ik ben blij dat ik mijn heen en en weer bewegen hier steeds beter oordeelloos kan omarmen.